Nagelmaeker, Wil - i11247

Wil Nagelmaeker
16 okt 1995 - Fotograaf Norbert Klein
Algemene informatie
Beroep	wijkverpleegster
Genealogie
Persoonsnummer	I11247

Wil Nagelmaeker (1920-2004) (I11247)

werd geboren op 22 juli 1920 te Kampen.

Wil Nagelmaeker was voor Lossernaren bekend als “zuster Nagelmaeker”. Haar ouders hadden een hotel aan de IJsselkade en het gezin telde zes kinderen. Na de lagere school ging ze naar de ULO om vervolgens in de kiosk van het hotel van haar ouders te gaan werken.

Daarna volgde ze de opleiding tot verpleegster-A in Helmond met een stageplek in Urk. Vanwege een hernia moest ze de verpleging tijdelijk vaarwel zeggen. Haar schoonzus overleed in 1954 op jonge leeftijd en zij nam de zorg voor het gezin met acht kinderen op zich.

Van 1954 tot 1957 studeerde ze aan de Sociale Academie in Amsterdam, waar ze de latere majoor Boshard van het Leger des Heils leerde kennen, die daar een opleiding tot maatschappelijk werkster volgde. Na het afronden van deze opleiding aan de Sociale Academie ging ze aan de slag als wijkverpleegster in Loenen op de Veluwe.

In 1959 aanvaardde ze een functie bij het Wit-Gele Kruis in Losser, de katholieke instelling voor volksgezondheid en ziekenverpleging. Tot 1982 is zij hier als wijkverpleegster in functie geweest. Het Wit-Gele Kruis deed dienst vanuit het gebouw aan de Oldenzaalsestraat. Daar konden de moeders terecht op het consultatiebureau en zuster Nagelmaeker woonde ook in dit pand. Later verhuisde ze naar de Tulpstraat. In Losser bestond ook een afdeling van het Groene Kruis, een algemene vereniging op het gebied van volksgezondheid en ziekenverpleging. Zij waren gehuisvest aan de Gronausestraat. Toen zuster Nagelmaeker in Losser kwam was er nog maar weinig contact tussen beide Kruisverenigingen. De verzuiling had nog altijd greep op alle aspecten van het dagelijkse leven dus ook op de gezondheidszorg. Er was nog een lange, moeizame weg af te leggen, voordat de beide Kruisverenigingen uiteindelijk samen zouden gaan en de nieuwe huisvesting op het terrein van de Bernardusstichting betrokken kon worden. Zuster Nagelmaeker heeft dit proces nog gedeeltelijk meegemaakt. Zij ging in 1982 met pensioen.

Voor Wil Nagelmaeker was haar beroep een roeping. Haar werk was haar leven. Ze was een vrouw met een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en ze stond kritisch in het leven. Ook had ze veel gevoel voor humor. Toch kon ze op de jonge moeders ook wel eens wat bits overkomen en misschien begrepen ze die humor niet altijd. Als de moeder na het onderzoek aanstalten maakte om de baby weer aan te kleden zei ze: “Een modepopje maak je er ginds maar van”, doelend op de aparte kleedruimte.

Zuster Nagelmaeker reed in een Dafje en wanneer ze een weekend vrij was tufte ze naar Kampen om voor haar ouders te zorgen en samen uitstapjes te maken. En de zorg voor die ouders werd steeds intensiever.

Ze hield van bridgen en kruiswoordpuzzels oplossen. Ook was ze dol op spreekwoorden. Dat had ze van thuis meegekregen, want boven iedere deur in het hotel in Kampen stond een spreekwoord. Ze genoot van de vakanties met haar vriendinnen Til en Fien Holtslag en ze vond het ook heel leuk als haar kleine neefjes en nichtjes in de zomervakantie in Losser kwamen logeren.

Zuster Naegelmaker heeft in Losser drieëndertig jaar lang zieke mensen aan huis verpleegd. Haar motto was: “Alleen sprekende mensen zijn te helpen. Soms moet je voor hen spreken”.

Zij stierf op 22 september 2004.